Η πρόστηση και οι παράνομες συμπεριφορές ασφαλιστικών συμβούλων

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους ασφαλιστικούς συμβούλους παρουσιάζει απόφαση του Εφετείου Αθηνών η οποία περιλαμβάνεται στο πρώτο τεύχος για το έτος του 2010 του περιοδικού «ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΔΙΚΑΙΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ.
Ειδικότερα η απόφαση του ΕφΑθ 4686/2008 (σελ. 83) αν και δέχεται ότι οι παραγωγοί ασφαλίσεων (μετέπειτα ασφαλιστικοί σύμβουλοι) συνδέονται με τις ασφαλιστικές επιχειρήσεις με σύμβαση έργου, χωρίς να έχουν δικαίωμα υπογραφής και αντιπροσώπευσης (αρθ. 16 παρ. 1 Ν. 1569/1985), αναγνωρίζει ως δυνατότητα τα πρόσωπα αυτά να συνδέονται και με σχέση πρόστησης με την ασφαλιστική εταιρία, εφόσον η τελευταία έχει επιφυλάξει για τον εαυτό της τη διεύθυνση και την επίβλεψη του έργου του ασφαλιστικού της συμβούλου και με την απαραίτητη προϋπόθεση ότι υπακούει αυτός στις οδηγίες και εντολές της. Ωστόσο, στην περίπτωση αυτή (της πρόστησης) η ασφαλιστική εταιρία δεν ευθύνεται όταν η υπαίτια και παράνομη συμπεριφορά του ασφαλιστικού συμβούλου οφείλεται σε προσωπική και μόνο δράση αυτού και είναι παντελώς άσχετη και ξένη με την υπηρεσία που του ανατέθηκε.

Όπως αναφέρεται σε σχετική εγκύκλιο του Νομικού τμήματος της ΕΑΕΕ ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης στην Ενότητα Ι του συγκεκριμένου τεύχους, η μελέτη με θέμα «Ζημίες εξαιρούμενες από την ασφάλιση αυτοκινήτου». Η μελέτη αυτή του M.I. Σπυριδάκη, αναφέρεται στα εξής επιμέρους θέματα:
i) στην αναφορά των τριών περιπτώσεων ζημιών που εξαιρούνται από την ασφάλιση (άρθρο 6β ν.489/1976)
ii) στην ανάπτυξη του ερωτήματος για το εάν είναι επιτρεπτή (και έγκυρη) συμφωνία με τον ασφαλιστή, κατά την οποία αυτός θα καλύπτει και τις εξαιρούμενες από την ασφάλιση με το άρθρο 6β, ζημίες.
iii) στην ανάλυση των εξαιρέσεων και των επιμέρους ζητημάτων που ανακύπτουν,
iv) στο δικαίωμα αναγωγής του ασφαλιστή.

Όσον αφορά στη νομολογία που περιλαμβάνεται στο νέο τεύχος τόσο σε θέματα αυτοκινήτου όσο και ασφάλισης γενικά, επισημαίνουμε ενδεικτικά και μόνο τις ακόλουθες δικαστικές αποφάσεις που ασχολούνται με γνωστά αλλά πάντα ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την ασφαλιστική αγορά θέματα: η πρώτη, ΑΠ 1468/2009 (σελ. 26), με το ζήτημα του αποκλεισμού της ευθύνης του ασφαλιστή έναντι ασφαλισμένου μη έχοντος άδεια οδηγήσεως και το δικαίωμα αναγωγής κατ΄αυτού, και η δεύτερη, ΕφΙωαν 251/2009 (σελ. 40), με το ζήτημα του περιορισμού της ευθύνης του ασφαλιστή έως το ύψος του ασφαλιστικού ποσού για κάθε ασφαλιστικό κίνδυνο.

Επισημαίνουμε ακόμη την απόφαση ΑΠ 308/2009 (σελ.75), σύμφωνα με την οποία το ελληνικό δικαστήριο εφάρμοσε αγγλικό δίκαιο (περί θαλάσσιας-ναυτικής ασφαλίσεως) και την απόφαση του ΑΠ 1895/2008, (σελ.73), η οποία αφορά μεταξύ άλλων και θέματα ομαδικής ασφάλισης του προσωπικού μιας επιχείρησης από τον εργοδότη αυτής. Η απόφαση του δικαστηρίου αναγνωρίζει ότι, η ασφάλιση αυτή, αν αποτελέσει όρο μεταξύ εργοδότη και των μισθωτών της εργασιακής σύμβασης έχει χαρακτήρα μισθολογικής παροχής, η οποία συνίσταται στο δικαίωμα προσδοκίας που αποκτά ο εργαζόμενος ωσότου να πληρωθούν οι προϋποθέσεις της σύμβασης ασφάλισης για την είσπραξη ενός εφάπαξ ποσού. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν αποδείχθηκε ότι η ασφαλιστική σύμβαση αποτέλεσε όρο των ατομικών συμβάσεων των εκκαλούντων με τον εργοδότη τους.

Τέλος αναφέρουμε την απόφαση του ΠπρΑθ 4350/2009 (σελ. 91), σύμφωνα με την οποία ο τρίτος ο οποίος έχει ζημιωθεί από πράξεις ή παραλείψεις του αδρανούντος ασφαλισμένου και δεν διαθέτει ευθεία κατά του ασφαλισμένου αξίωση, δύναται να ασκήσει πλαγιαστικώς κατά του τελευταίου τα δικαιώματα του οφειλέτη του με το περιεχόμενο και τις προϋποθέσεις που εκείνος (οφειλέτης) μπορεί να τα ασκήσει κατά του δικού του οφειλέτη, καθώς και ότι η κύρια παρέμβαση ασκείται όχι μόνο με την κατάθεση του δικογράφου της στη γραμματεία του δικαστηρίου στο οποίο απευθύνεται, αλλά και με την επίδοση του τελευταίου σε όλους τους διαδίκους της αρχικής δίκης, διαφορετικά δεν επέρχεται έννομη συνέπεια στη διαδικασία της δίκης.