ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Πρώτος ο Όμηρος (800 π.Χ)
μας δίδαξε πως υπάρχει πάντα
ένας ανασφάλιστος κίνδυνος…
η Αχίλειος Πτέρνα.

Υπάρχουν συγγράμματα που αποδεικνύουν την ύπαρξη ασφαλιστικών συμφωνιών και τα οποία χρονολογούνται τρεις γενεές πριν από την ισχύ του «Κώδικα του Χαμουραμπί», του πρώτου γραπτού νομικού στοιχείου, τη βάση δηλαδή των νόμων της Μέσης Ανατολής.
4.830 π.Χ : Κατά την περίοδο της βασιλείας του Χέοπα, αποφασίστηκε το κτίσημο της μεγάλης Πυραμίδας στην Γκίζα. Υπάρχουν λοιπόν αναφορές, ότι ομάδες ολόκληρες εργαζομένων είχαν σχηματίσει ένα είδος ταμείου αλληλοβοήθειας για τους ίδιους ή τις οικογένειες, γι`αυτούς που τραυματιζόντουσαν ή σκοτώνοντουσαν κατά την διαρκεια της εργασίας.

3.000 π.Χ Βαβυλώνα : Μέσα στους όρους των συμφωνιών που συνήπτοντο μεταξύ των εμπόρων και των μεταφορέων αυτών, υπήρχε και ο όρος της απαλλαγής των δευτέρων από κάθε για αποζημίωση του εμπόρου, σε περίπτωση ληστείας, όσο διαρκούσε η μεταφορά. Και οι ίδιοι όμως οι Άραβες έμποροι διεμοίραζαν την συνολική ποσότητα των εμπορευμάτων που είχαν αναλάβει να μεταφέρουν σε πολλά καραβάνια, για να μοιράζεται ο κίνδυνος.

1730 π.Χ : «κώδικας της Εσνούνα» που βρέθηκε κοντά στην Βαγδάτη και αναφέρεται ενδεικτικά το Άρθρο 5 «Αν από αμέλεια του καπετάνιου βυθισθεί, τότε εκείνος θα πληρώσει στο ακέραιο όλα όσα χάθηκαν».

1600 π.Χ : Η τοιχογραφία αυτή (ΦΩΤΟ/ΦΙΑ) αποδεικνύει ότι οι Θηραίοι για να αντιμετωπίζουν τους πειρατές που ανέκαθεν υπήρχαν στο Αιγαίο και για να εξασφαλίσουν τα μεταφερόμενα εμπορεύματα τους απο κλοπές και λεηλασίες, ταξίδευαν με ομάδες πλοίων (νηοπομπές), πρακτική, που όμως θα δούμε στη συνέχεια, υιοθέτησαν αργότερα οι Φοίνικες, για να φθάσουμε σιγά-σιγά στην έννοια της «Γενική αβαρίας», την συνεισφορά δηλαδή πλοίου και φορτίου για την κοινή σωτηρία.

1280 π.Χ : Η «ΚΡΗΤΙΚΗ» νομοθεσία αναφέρει ότι οι δούλοι επλήρωναν ο καθένας ένα ποσόν (ασφάλιστρο) για την διαβίωση των Ελευθέρων και αυτοί ήσαν υποχρεωμένοι να φροντίζουν για την ασφάλεια της ζωής και της περιούσιας των όλων.

900 π.Χ Κωνσταντινούπολη: ο Νικηφόρος είχε θεμελιώσει μία Τράπεζα, η οποία επίσημα, χορηγούσε ναυτικά δάνεια.

639 π.Χ : Στην «Σεισάχθεια» του Σόλωνα, που ήταν νόμος κοινωνικής πρόνοιας, δεν απαγορεύθηκε ο δανεισμός, αλλά μετριάσθηκε ο τόκος και η παροχή ασφαλειών πάνω σε ανθρώπινες υπάρξεις. Τα μέλη των «ΕΡΑΝΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΙΩΝ», επλήρωναν μια τακτική εισφορά, έτσι ώστε να τακτοποιηθεί ένα μέρος από τα έξοδα κηδείας κάθε μέλους της εταίρειας. Μας είναι επίσης γνωστό ότι σαν μια μορφή ασφάλισης ή εξασφάλισης των οικογενειών των πολεμιστών, λειτουργούσε ο θεσμός να αποζημιωνονται από τα λάφυρα κάθε νικηφόρου μάχης, οι οικογένειες όσων από τους πολεμιστές εφόνευτο κατά την διάρκεια της.

500 π.Χ. Αθήνα: Συνήπτοντο από Τράπεζες αλλά και από ιδιώτες «ναυτοδάνεια» με καθαρά ασφαλιστικό περιεχόμενο.

400 π.Χ : Το «Ναυτοδάνειον» ή αι «Θαλάσσιαι πιστώσεις», όπως αναφέρονται στις δημηγορίες του Δημοσθένη, θεωρείται και είναι η απαρχή τη δημιουργίας της ασφαλίσεως θαλασσίας μεταφοράς.

Ο υψηλός τόκος των δανείων αυτών δεν ήταν συγκεκριμένος αλλά εκυμαίνετο από 20%-100%. Οι δανειζόμενοι, έμπορος ή πλοίαρχος ή πλοιοκτήτης, για να αντιμετωπίσουν την αγορά εμπορευμάτων και τα έξοδα του ταξιδιού και επειδή τότε συνήθως δεν υπήρχαν διαθέσιμα επαρκή κεφάλαια, ήταν υποχρεωμένοι να δανεισθούν επί της αξίας του πλοίου και φορτίου επιτόκιο πολύ υψηλότερο του θεμιτού, με την υποχρέωση να επιστρέψουν τα δανεισθέντα χρήματα μαζί με τον τόκο τους , κατά την άφιξη του πλοίου στο λιμάνι απόπλου. Στην περίπτωση που πλοίο και φορτίο εχάνοντο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, έπαυε η υποχρέωση του πλοιοκτήτη για την επιστροφή του κφαλαίου ή τόκου. Με άλλα λόγια έχουμε στην ουσία μία προκαταβολή χρημάτων (αποζημίωση) από τον δανείζοντα (ασφαλιστή), προς τον δανειζόμενο πλοιοκτήτη ή έμπορο (ασφαλιζόμενο) με την καταβολή επαχθούς τόκου (ασφαλίστρου) για την κάλυψη τη απώλειας σκάφους και φορτίου (ολική απώλεια). Η μόνη διαφορά με την σημερινή ασφάλιση θαλάσσιας μεταφοράς, είναι ότι σήμερα η αποζημίωση δίδεται μετά την απώλεια του σκάφους ή του μεταφερόμενου φορτίου.

324 π.Χ : Ο Υπουργός, με τη σημερινή έννοια, των Οικονομικών του τεράστιου κράτους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ονομαζόμενος Αντιμένης ο Ρόδιος, συνέστησε την πρώτη στον κόσμο Κρατική Ασφαλιστική Εταιρία, η οποία ασφάλιζε την ζημιά του ιδιοκτήτη του δούλου, στην περίπτωση απόδρασης. Το ασφάλιστρο ορίσθη σε οκτώ δραχμές κατά δούλον. Ο Κων/νος Πλεύρης, αναγορεύει τον Αντιμένη, ως τον πρώτον ασφαλιστήν στον κόσμο. Συγχρόνως μας πληροφορεί πως οι Τράπεζες και οι Ασφαλιστικές εταιρίες ανεπτύχθησαν κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους στους αχανείς χώρους των αυτοκρατοριών των Διαδόχων του Μεγ.Αλεξάνδρου και των Επιγόνων, κι αυτό γιατί το Ελληνικό χρήμα αποτελούσε την εποχή εκείνη το μοναδικό μέσον συναλλαγής από την Ινδία μέχρι την Ισπανία.

300 π.X – 1000 μ.Χ. : «ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ», που στην «ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ» αν και άγραφος, είχε επιβληθεί σ`όλη την Μεσόγειο. Αυτός ο κώδικας δημιουργήθηκε όταν κάθε Ρόδιος αριστοκράτης, άρχιζε την σταδιοδρομία του ως ναύτης και στη συνέχεια έκανε εταιρία με συναδέλφους του ή συμπολεμιστές του.

600 μ.Χ : Συνεστήθη η «ΕΝΩΣΗ ΕΒΡΑΙΩΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΠΛΟΙΩΝ και ΓΑΙΔΑΡΩΝ», με σκοπό την συνεισφορά των μελών της ενώσεως, στην περίπτωση που κάποια ζημιά στη διάρκεια του θαλάσσιου ή χερσαίου ταξιδιού του. Η «Ένωση» αυτή θεωρείται σαν πρόδρομος των σημερινών αλληλο-ασφαλιστικών οργανισμών γνωστών ως «CLUBS» (MUTUAL ASSOCIASIONS).

800 μ.Χ : Εμφανίσθηκαν στην Γερμανία συντεχνίες με το όνομα ΓΚΙΛΝΤΕΣ, με σκοπό την αμοιβαία συνδρομή για ζημιές από φωτιά και αργότερα για σύνταξη και ιατρική και νοσοκομειακή περίθαλψη.

1200 μ.Χ. ΓΑΛΛΙΑ-ΟΛΛΑΝΔΙΑ-ΔΑΝΙΑ-ΙΣΛΑΝΔΙΑ : Πρώτοι ασφαλιστικοί συνεταιρισμοί, που όμως η ναυτασφάλιση στηριζόταν εμπειρικά στα ναυτικά έθιμα.

1236 μ.Χ.: Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία με το «EDICTUM» του Παπά Γρηγορίου του ΙΧ, απηγόρευσε όλες τις συμφώνιες με τόκο, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα την απαγόρευση και του ναυτικού δανείου. Αυτή η απαγόρευση των «συμφωνιών με τόκο», ήταν βασικά η αιτία της μετατροπής του ναυτικού δανείου σε θαλασσφάλιση.

Μ`αυτόν τον τρόπο, μόνοι τους πλέον οι συμβαλόμενοι οδηγήθησαν:

στην κατάργηση της προκαταβολής, συνάπτοντας φαινομενικά άτοκα δάνεια και

δημιουργώντας στη συνέχεια μια χωριστή σύμβαση αναλήψεως του κινδύνου, με διαχωρισμό του ρόλου του χρηματοδότη-πιστωτή, από εκείνον που ανελάμβανε με αμοιβή την κάλοιψη του κινδύνου.

Από τις αρχές αιώνα, βασική προϋπόθεση για την σύναψη μιάς νομίμου ασφαλιστικής συμβάσεως, ήταν η ύπαρξη συμφέροντος, χωρίς βέβαια ν`αποκλείεται και η σύναψη ασφαλίσεως με μορφή στοιχήματος, ενώ σ`αυτή την περίπτωση δεν ήταν αναγκαία η ύπαρξη συμφέροντος. Η ασφαλιστική σύμβαση συνάπτετο με την μεσολάβηση πλέον του ασφαλειομεσίτη ή με την διαμεσολάβηση συμβολαιογράφου ή ακόμα και προφορικά. Σιγά-σιγά όμως καθιερώθηκε ένα ιδιωτικό έγγραφο το οποίο περιείχε όλα τα στοιχεία της στμβάσεως, δηλαδή τα ονόματα πλοίου, πλοιάρχου και φορτωτή, το ταξίδι και την πορεία που θα ακολουθούσε το πλοίο, το είδος του εμπορεύματος. Στη σύμβαση γινόταν σαφής αναφορά για τους κινδύνους που καλύπτοταν, ενώ πολλές φορές αναγραφόταν και εξαιρέσεις από τον καλυπτόμενο κίνδυνο. Το ασφάλιστρο κατεβάλλετο πάντα απ`τον ασφλιζόμενο μετά την ασφαλή επιστροφή του στο λιμάνι εκκινήσεως η κατά την συμφωνία, ενώ σε περίπτωση ναυαγίου ή αβαρίας, ο ασφαλιστης ήταν υποχρεωμένος να καταβάλλειτο συμφωνηθέν ασφάλισμα. Mε την πάροδο του χρόνου, καθιερώθηκε, το ασφάλιστρο να πληρώνεται άσχεται με την έκβαση του ταξιδιού, και αργότερα, την ίδια στιγμή της συνάψεως της συμβάσεως. Ο ασφαλιστής σε περίπτωση ζημιάς, ήταν υποχρεωμένος να καταβάλλει το ασφάλισμα μέσα σε μία προθεσμία από ένα έως έξι μήνες, ενώ η παραγραφή της απαιτήσεως του ασφαλιζόμενου, γινόταν σε διάστημα το πολύ δύο ετών. Ο «ασφαλιστής» ο οποίος δέχεται με την ανάληψη του κινδύνου και εισπράτει την αντιπαροχή για την κάλυψη που προσφέρει (ασφάλιστρα) και από την άλλη μεριά πληρώνει (ασφάλισμα) στην περίπτωση επεπλεύσεως του κινδύνου.

21 Οκτώβριου 1369 μ.Χ. : αναγνώριζεται δια νόμου για πρώτη φορά, το κύρος, η έννοια και η χρησιμότητα ασφαλίσεως. Η εξέλιξη όμως αυτή του θεσμού στα Ιταλικά λιμάνια, δεν ήταν δύνατον ν`αφήσει αδιάφορους τους Έλληνες της διασποράς, που κατά τεκμήριο δεν είχαν πάψει ποτέ ν`ασχολούνται με τα θαλασσοδάνεια.

1400-1600 μ.Χ. : Τα πρώτα δείγματα στη νεώτερη ιστορία για τις ασφάλειες ζωής εμφανίστηκαν σε Ιταλία-Γαλλία και ήταν γνωστά σαν ασφάλειες προικοδοτήσεως και σαν «ΤΟΝΤΙΝΕΣ» από Φλωρεντιανό γιατρό, Λαυρέντιο ΤΟΝΤΙ. Ήταν ο συναιτερισμός ορισμένου αριθμού προσώπων που κατέβαλλαν συγκεκριμένες εισφορές, με τις οποίες σχηματιζόταν ένα κεφάλαιο. Τους τόκους του κεφαλαίου αυτού, τους εμοιράζοντο στο τέλος κάθε χρόνου οι εταίροι που επιζούσαν.

1435 μ.Χ : Η πρώτη προσπάθεια για την νομοθετική κάλυψη του ασφαλιστηρίου συμβολαίου στην Ισπανία με τις διατάξεις του «LOS CAPITULOS DE BARCELONA», που συμπληρωμένες στα επόμενα χρόνια, αποτέλεσαν τον διεθνή ασφαλιστικό κώδικα.

1500 μ.Χ. : Αντασφάλιση. Υπάρχουν ενδείξεις ότι λειτουργουσε στην Βαρκελώνη, που τότε ήταν το μεγαλύτερο ναυτικό κέντρο της περιοχής, ένας συναιτερισμός ασφαλιστών για την διασπορά του κινδύνου από μεγάλες δουλειές. Έτσι κάθε ασφαλιστής συμμετείχε σε ποσοστό, σε όλους τους κινδύνους της ομάδας. Μ`αυτόν τον τρόπο αναπτύχθηκε μια εμπειρική μορφή αντασφαλίσεως με σκοπό να εξουδετερώνει τους κινδύνους των μεμονομένων ασφαλιστών με την εφαρμογή του νόμου των πιθανοτήτων, σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων. Η έννοια αυτή του καταμερισμού, εμφανίζεται σ`ένα συμβόλαιο της Πίζας, όπου αναφέρονται τρεις συνασφαλιστές από τους οποίους οι δύο πρώτοι ευθύνονται για 150 γκούλντεν, και ο τρίτος για 100 γκούλτεν.

1596-1597 μ.Χ. : «Ο έμπορος της Βενετίας (MERCHAND OF VENICE)», το συγγραφικό αυτό του Shakespeare, με τον φανταστικό και αποτρόπαιο απειλούμενο ακρωτηριασμό του Αντώνιο, έχει μια μεταφορική έννοια. Ο συγγραφέας εδώ μεταφέρει την αγανάκτηση των δανειζόμενων, που θεωρούσαν ότι οι Εβραίοι δανειστές, τους έκοβαν κομμάτια από τη σάρκα τους, ζητώντας υπέρογκους τόκους για τα ναυτοδάνεια που χορηγούσαν.

Πολλές θρησκευτικές οργανώσεις, έδιναν οικονομική βοήθεια σε όσους ζημιώνονταν από πυρκαιά. θεωρώντας ότι «μπορεί να αντιμετωπισθεί η μεγάλη οικονομική καταστροφή των ολίγων, με την μικρή επιβάρυνση των πολλών» πράγμα που και σήμερα αποτελεί τη φιλοσοφία του ασφαλιστικού θεσμού.

1629 μ.Χ. : Σύσταση των πρώτων Ασφαλιστικών Ανώνυμων Εταιριών, που δημιουργηθήκαν από την ανάγκη να αντιμετοπισθεί το σημαντικό πρόβλημα που υπήρχε με τους μεμονωμένους ασφαλιστές και τον κίνδυνο της αφερεγγυότητός τους.

Στην Ολλανδία, στην Γαλλία ήταν υποχρεωμένοι να δημιουργούν χρηματικά αποθεματικά, ανάλογα πάντα με το ύψος των αναλαμβανομένων κινδύνων σε συνδιασμό με τα εισπρατόμενα ασφάλιστρα. Πάντοτε με έμπειρο προσωπικό και μαθηματικούς υπολογισμούς, σε τεχνικά δεδομένα. Τελικά έγινε αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες πριν από 2000 χρόνια και από την εποχή του Σόλωνος είχαν ανακαλύψει, δηλαδή την συνένωση ατόμων σε σωματεία, ενώσεις και ακόμα σε «εταιρίες» αμοιβαιότητας και αλληλοβοήθειας με σκοπό τον επιμερισμό του κινδύνου.

1667 μ.Χ. : Επιχειρηματίας οικοδομών ονόματι Nicolas BARBON, άνοιξε το πρώτο γραφείο για πυρασφάλειες κατοικιών με την επωνυμία «BARBON`s fire office» που όμως φαίνεται είναι και το πρώτο γνωστό Ασφαλιστικό Γραφείο κατά κινδύνων Πυρός. Το έναυσμα για την ίδρυση των πρώτων επιχειρήσεων για την αντιμετώπιση του οικονομικού αποτελέσματος από τις πυρκαιές, εδόθη όμως μετα την μεγάλη πυρκαιά της 2ας Σεπτεμβρίου του 1666 στο «The king`s Baker»,που στη διάρκεια τεσσάρων ημερών κατέστρεψε κυριολεκτικά το Λονδίνο της εποχής εκείνης.

Οι τοκογλύφοι, που από το τέλος του μεσαίωνα εξελίχθησαν σε Τράπεζες, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν τις απαιτήσεις τους από τους δανειζόμενους σε περίπτωση θανάτου των, επέβαλλαν σ`αυτούς την ασφάλιση της ζωής των και για ποσά αντίστοιχα με το δανειζόμενο κεφάλαιο.
Σ`αυτό λοιπόν ακριβώς το σημείο, έγκειται και η ειδοποιός διαφορά της ασφάλειας ζωής, από τις ασφαλίσεις κατά ζημιών που αποβλέπουν βασικά και μόνον στην ανόρθωση συγκεκριμένων ζημιών δια της αποζημιώσεως, ενώ η ασφάλιση ζωής αρχίζει και αποκτά μιίαν ανθρώπινη υπόσταση, απευθυνόμενη στα πιο λεπτά, ευγενικά και ευαίσθητα ατομικά συναισθήματα, πράγμα που την καθιστά κάτι μοναδικό και αναντικατάστατο, μέσα σ`ολόκληρο το φάσμα των ασφαλιστικών καλύψεων.

1676 μ.Χ : Αγγλος γιατρός –οικονομολόγος Sir William PETTY (1623 –1687) είναι και ο πρώτος ερευνητής που προσπάθησε να μελετήσει οικονομικά φαινόμενα χρησιμοποιώντας στατιστικά δεδομένα.

1688 μ.Χ: Ο Edward Lloyd, πιο έξυπνος από τους άλλους συνάδελφους του που διατηρούσαν τέτοια καφενεία, ενεθάρρυνε και καλοδεχόταν τους εμπόρους (ασφαλιστές), γιατί έτσι το καφενείο του γέμιζε πελάτες. Έτσι προοδευτικά, οργάνωσε ένα ευρύτατο δίκτυο τοπικών αλλά και διεθνών πρακτόρων, εγκατεστημένων στα πιο γνωστά λιμάνια που τον προμήθευαν συνεχώς πληροφορίες σχετικές με τις τιμές των ναύλων. Τις πληροφορίες αυτές τις έγραφε σε φύλλα χαρτιού τα οποία τοιχοκολούσεστο κατάστημα του. Το 1692, ο Lloyd, μετέφερε το καφενείο του στην Lombard street. Ακόμα και σήμερα η Lombard street, είναι στο Λονδίνο, η οδός όπου ευρίσκονται συγκεντρωμένες οι περισσότερες Τράπεζες. Οι υποψήφιοι «underwriters» γίνονται δεκτοί σαν μέλη, από ενδελεχή έρευνα από την Διοικητική Επιτροπή των «Lloyd`s» και αφού καταθέσουν την απαιτούμενη εγγύηση, τότε και μόνο αποκτούν τον τίτλο του Ασφαλιστού των Lloyd`s.

1705 μ.Χ : Η «AMICABLE SOCIETY», ήταν Εταιρεία Αμοιβαίας Βάσεως (MUTUAL SOCIETY). Τα μέλη της δεν έπρεπε να είναι πάνω από 45 ετών, και πλήρωναν όλα το ίδιο ασφάλιστρο. Στο τέλος της χρονιάς, άθροιζαντις εισπράξεις από τις καταβολές των μελών (ασφάλιστρα), αφαιρούνταν ένα μέρος των εισπράξεων κατά μέρος (αποθεματικό), και από το υπόλοιπο πλήρωναν στους δικαιούχους εκείνων που πέθαιναν κατά τη διάρκεια του χρόνου εκείνου, ότι εδικαιούντο (ασφάλισμα) σύμφωνα με το καταστατικό της Ενώσεως.

1775 μ.Χ : Άγγλος μαθηματικός James DADSON, θα επινοήσει ένα σύστημα υπολογισμού ενός μέσου ασφαλίστρου για όλα τα χρόνια της ασφαλίσεως στις ασφάλειες ζωής. Το ασφάλιστρο αυτό ποίκιλε κάθε φορά ανάλογα με την ηλικία του ασφαλιζομένου, παρέμενε όμως έκτοτε σταθερό για όλη την διάρκεια της ασφαλίσεως.

1775 μ.Χ : Σεισμός 8,75 βαθμών της κλίμακας ΡΙΧΤΕΡ, ισοπέδωσε κυριολεκτικά την πόλη της Λισσαβώνας στην Πορτογαλία και θεωρείται πως ήταν ο ισχυρότερος σεισμός που έγινε ποτέ στην γη. Οι ερευνητές που ασχολούνταν την εποχή εκείνη με την εφαρμογή του «νόμου των πιθανοτήτων» στις ασφάλειες ζωής, να επεκτείνουν την έρευνα τους και για την κάλυψη ζημιών από τυχαία περιστατικά και φυσικά φαινόμενα.

1789 μ.Χ Τεργέστη : Η πρώτη γνωστή Ελληνική Ασφαλιστική Εταιρεία στον κόσμο ονομαζόμενη «SOCIETA GRECA D `ASSICURAZIONI»

Αυτά είναι τα τελευταία ιστορικά σημάδια μέχρι τον 1800 μ.Χ,
για Ελληνική συμβολή στην εξέλιξη του ασφαλιστικού θεσμού.
Κατά τους προ της επαναστάσεως του 1821 χρόνους,
δεν βρέθηκαν ίχνη θαλασσίων ασφαλίσεων ή προνοίας στα νησιά αυτά.

74 ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ
Με την καταγραφή της επί μέρους συστάσεως όλων των ασφαλιστικών γραφείων και εταιρειών για θαλάσσιες μεταφορές, από Έλληνες της διασποράς στην Οδησσό, στην Τεργέστη, στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη, αλλά και μέσα στην Ελλάδα από ιδιώτες ασφαλιστές που πρέπει από αιώνες να προϋπήρχαν και να εργάζονταν αδιάλειπτα, πριν από την Επανάσταση του 1821, αλλά και μετά από αυτήν μέχρι και του 1899, εντύπωση προκαλεί το πλήθος των ιδρυθέντων Ασφαλιστικών Εταιρειών, ιδιαίτερα μέσα στο χρονικό διάστημα 1850-1870. Μέσα λοιπόν στα 20 αυτά χρόνια, μέχρι το 1899 φθάνουμε το σεβαστο αριθμό των 74 ασφαλιστικών εταιρειών, χωρίς να υπολογίσουμε και τους οπωσδήποτε υπάρχοντες μεμονωμένους ιδιώτες αφαλιστές, για τους οποίους δεν έχουμε κανένα στοιχείο. Ο αριθμός αυτός των Ασφαλιστικών Εταιρειών θεωρείται υπερβολικός για τη μικρή τότε Ελλάδα, με πληθυσμό γύρω στο 1 εκατομμύριο.

Μόλις όμως άρχισε η επικράτηση των ατμοπλοίων που κυρίως ασφαλιζόντουσαν στην Αγγλία, επειδή οι Έλληνες εφοπλιστές εμπιστευόντουσαν πλέον μόνο τις Αγγλικές Ασφαλιστικές Εταιρείες σαν πιο φερέγγυες, οι θαλασσασφαλιστικές εταιρείες που αποκλειστικά ασφάλιζαν ιστιοφόρα και χορηγούσαν ναυτοδάνεια, δεν μπόρεσαν να αντέξουν στον συναγωνισμό, κι έτσι άλλες διαλύθησαν και άλλες επτώχευσαν πριν από το τελός του 19ου αιώνα, με μόνη και αποκλειστική εξαίρεση την «ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ», η οποία με την στήριξη και την οργάνωση της μητέρας εταιρείας «ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ της ΕΛΛΑΔΟΣ», κατόρθωσε όχι μόνον να επιβιώσει, αλλά και να ανδρωθεί και να φτάσει στις μέρες μας, σαν η αρχαιότερη και μία από τις μεγαλύτερες Ασφαλιστικές Εταιρείες της εποχής μας.

1825 μ.Χ Σύρος : Η ίδρυση των πρώτων ασφαλιστικών εταιριών στην ελευθερη πλέον Ελλάδα και μετά στην Πάτρα, που βασική τους εργασία ήταν τα «ναυτοδάνεια» και η «ναυτασφάλιση» και αργότερα επεξέτειναν τις εργασίες τους με την ασφαλιστική κάλυψη παντός κινδύνου.

1826 μ.Χ : Οι Έλληνες της διασποράς, Άγγελος Γιαννικέσης (Ζακύνθιος), Αλέξης Πάρης και Αμβρόσιος Ράλλης, που δραστηριοποιούνταν στην ναυτιλία και στο εμπόριο του λιμανιού της Τεργέστης, αποφασίζουν και ιδρύουν την Τράπεζα «BANCO ADRIATICA» που ήταν ο πρόδρομος της «R.A.S-ROUNIONE ADRIATIKA DI SICURITA» και είχε σημαντική ασφαλιστική δραστιριότητα μέχρι τον Α.Παγκόσμιο πόλεμο.

19 Απριλίου του 1835 μ.Χ: βασιλικό Διάταγμα με το οποίο θεσπίσθηκε η ισχύς του Γαλλικού Εμπορικού Κώδικα (CODE DE COMMERCE) του 1807 και στην Ελλάδα.

Με την τροποποίηση του 1910, μπήκαν οι βάσεις για την ρύθμιση ολοκλήρου του φάσματος της ιδιωτικής ασφαλίσεως, δηλαδή και των χερσαίων ασφαλίσεων.

1836 μ.Χ : Ίδρυση της «ΑΧΑΊΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ της ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» στην Πάτρα, που ήταν η πρώτη Α.Ε στην Ελλάδα και που πρόσφερε μέρος των κερδών της σε σχολεία και λοιπά ιδρύματα ακολουθώντας την παράδοση των «ΜΕΓΑΛΩΝ ΧΟΡΗΓΩΝ», θεσμός που είχε εμφανισθεί αρχικά στις Ελληνικές ασφαλιστικές εταιρείες της Οδησσού και συγκεκριμένα της «ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΓΡΑΙΚΩΝ» και της «ΝΕΑΣ ΓΡΑΙΚΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΩΝ», που είχαν συμφωνήσει να διαθέτουν ένα μέρος από τα κέρδη τους για την Ελληνική Σχολή και το Ελληνικό Νοσοκομείο της Οδησσού.

1838 μ.Χ : οι ίδιοι ιδρύουν την Ασφαλιστική Εταιρεία με την επωνυμία «RIUONIQNE ADRIATICA», περισσότερο γνωστή στην Ελλάδα ως «ΑΔΡΙΑΤΙΚΗ» και το 1939 και στην Ελλάδα.

2000 μ.Χ : αθρόα ίδρυση Ασφακιστικών Εταιρειών στην Ευρώπη, αλλά και στην Αμερική και στην Αυστραλία. Όμως η έλλειψη εμπειρίας στον τομέα αυτόν θα οδηγήσει πολλές Ασφαλιστικές Εταιρείες στην χρεοκοπία με πρώτη και μεγαλύτερη την Αγγλική Εταιρεία «LAW CAR and GENERAL», που ιδρύθηκε το 1906.

Πηγή: forthnet.gr
ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ ΚΑΝΕΛΑΚΗ